Na een goede voorbereiding begonnen we aan de competitie 1982-1983. Na twee jaar in
de subtop te zijn geëindigd waren de verwachtingen voor het nieuwe seizoen hoog gespannen. Het bleef niet alleen bij verwachtingen, want na de eerste helft van de competitie voerde
Den Ham de ranglijst aan met maar liefst 5 punten voorsprong op Daarlerveen.
Opmerkelijk detail hierbij was; dat het eerste team thuis al sinds 22 maart 1980 ongeslagen was. De tweede helft van de competitie werd nog begonnen met een overwinning, maar
de daarop volgende wedstrijd – op 8 januari 1983 – tegen Sparta Enschede ging met 2-3 verloren. Hierdoor werd na bijna 3 jaar de thuisploeg weer een nederlaag toegebracht.
Hiermee was niet alleen een record tot staan gebracht, maar kennelijk ook het zelfvertrouwen van het team. Door drie nederlagen op rij zakte het eerste team een aantal plaatsen
op de ranglijst en promotie leek verder weg dan ooit. Daarlerveen had een zeer sterke
tweede helft van de competitie en werd een glorieus kampioen.
Onverwacht toetje
Voor ons gezellige clubje aan de Bekke, kwam er echter nog een onverwacht toetje. Den Ham bezette met nog één wedstrijd te spelen de derde plaats, één punt minder dan Gramsbergen welke ook de tegenstander was op de laatste speeldag.
Dat er dit jaar sprake was van een versterkte promotieregeling i.v.m. het uitbreiden van
de tweede klasse, was bij de groen-witten echter niet bekend. Ons bestuur wist wel van
deze regeling en daarom werden de messen, onder inspirerende leiding van trainer Rein Vos, voor de laatste wedstrijd nog eens goed geslepen. Den Ham won, na een goed gespeelde wedstrijd, met 2-1 en ging door naar de nacompetie.
Nadien – in de bestuurskamer – sloeg de toenmalige leider van Gramsbergen dhr. Rico zich bijkans letterlijk voor het hoofd omdat hij niet op de hoogte was van een eventuele promotie. Jan Bakker en zijn gevolg lachten in hun vuistje en lieten zich het welverdiende feestdrankje goed smaken.
De promotie-competitie
Voor de promotie-competitie plaatsten zich verder nog SSSE, HTC en Excelsior Zetten.
Na winst op de ploeg uit Eibergen en een gelijkspel tegen de Zwollenaren moest
de uitwedstrijd tegen Excelsior de beslissing brengen.
Voor deze wedstrijd was de publieke belangstelling dusdanig groot dat er met maar liefst drie volle bussen en nog een honderdtal auto’s met supporters vanuit Den Ham naar Zetten werd afgereisd. Hiermee had men in het Gelderse duidelijk geen rekening gehouden. Bij aankomst werd de enige kaartverkoper overlopen en was het sportcomplex binnen enkele ogenblikken veranderd in een blauw-witte massa. De kantinebeheerder beleefde de middag van zijn leven.
Na een moeizame wedstrijd werd het uiteindelijk 2-1 en was het derde klasserschap bewerkstelligd. De Heen en Weer kon te water worden gelaten.
De terugkomst in Den Ham was een enorme happening, vlaggen en spandoeken hingen uit
de bus en er werd een rondrit door het dorp gemaakt. Bij aankomst op de “Rohorst” zorgden
de meegereisde supporters en bestuursleden voor een grootse ontvangst. Hierop volgde een spontaan en gezellig feest tot in de kleine uurtjes.
Vermeldenswaardig hierbij is, dat men- na nogal heftig aan Bacchus geofferd te hebben –
met een voldaan gevoel per fiets huiswaarts keerde, toen er ter hoogte van de tennisbaan een hulpgeroep werd gehoord.
De “toevallige” voorbijgangers stopten en men ontwaarde “ons aller grens” met fiets en kroos op het hoofd onderin de sloot, niet bij machte om op enigerlei wijze uit de sloot te komen.
Onder grote hilariteit hielpen zijn collegafeestvierders hem op het droge en vervolgden zij gezamenlijk hun weg naar de plaatselijke horeca.
De derde klasse
Na tien jaar in de vierde klasse te hebben gespeeld begon het eerste team hoopvol aan
de klus in de derde klasse.
In de eerste wedstrijd van de nieuwe competitie in en tegen Urk bleek het speltechnische niveau van de derde klasse beduidend hoger dan dat in de vierde klasse. Dit was voor Den Ham te hoog gegrepen en het werd dan ook naar een regelmatige 4-0 nederlaag gespeeld.
Ook de twee volgende wedstrijden leverden eveneens geen punten op. Het zelfs zou vier wedstrijden duren eer we tot scoren kwamen en de eerste punten binnen haalden.
Tot aan de winterstop speelden we slechts zes punten bij elkaar. Na de uitwedstrijd,
op de laatste zaterdag in april, tegen Enter Vooruit viel het doek definitief. De Heen en Weer kon weer terug naar af.
Resumerend kunnen we stellen, dat we een jaar aan de derde klasse hadden geroken, doch niet het niveau konden brengen dat nodig was om het derde-klasserschap te behouden.