Lopend door 1 van de eerste hagelbuien van dit najaar overpeins ik nog eens de wedstrijd van gisteren. Waar hebben wij de winst laten liggen? Hebben we überhaupt recht gehad op de winst? Waar kwamen we te kort? We kwamen achter in de 1e helft. Eigenlijk werden we eruit gelopen door de supersnelle spits van ON na een verre uittrap van hun vandaag verder matig opererende keeper.
Omzettingen bij ons achterin dichtte dit lek in de verdediging zodat wij weer verder en meer naar voren konden voetballen. Iets wat ons tot nu toe in de vorige wedstrijden ook bijna altijd gelukt was.
Zodoende kwamen wij terug op 1-1 na een uitstekende vrije trap van onze gastspeler Erwin Lukas die André kon binnen tikken. Een penalty na een handsbal gaf ons de voorsprong die wij nodig hadden om uit te lopen naar meer.
Maar daar stopte de machine…
Vanaf het moment dat wij meer en meer konden aanvallen, beducht op de counter van ON leek het wel of we met “pap in de benen” gingen voetballen voor wat betreft de afwerking. Telkens kwamen we of een teennagel te kort of kwamen we 1 stap te laat of waren we net niet scherp genoeg om de bal in het doel te schoppen en/ of te koppen.
ON merkte dit ook zij dachten dat er vandaag meer te halen was bij de koploper (ja dat zijn wij). Hierdoor ontstond in de 2e helft eigenlijk de wedstrijd die steeds leuker werd voor de toeschouwers. Volop fouten en volop kansen die (behalve 1 voor ON (2-2)) niet in het doel gewerkt werden. De strijdvlag werd aan beide zijden gehesen, de messen gingen tussen de tanden en de winnaar van dit spektakel stond voorlopig nog niet vast.
Wederom kwamen wij zo nu en dan een teennagel lengte te kort om dat laatste tikje te geven. Liet ON haar kansen in de armen van Erik of op het achterliggende veld stranden. Maar werd er om iedere meter gestreden.
Uiteindelijk stopte dit alles met het laatst fluitsignaal en was er blijdschap bij ON (immers zij stonden als laatste achter) en een teleurstelling aan onze zijde omdat we het net als vorige week net niet konden waarmaken. Over onze inzet en strijdvaardigheid konden we niet ontevreden. Dit was de leider van ON ook opgevallen. Met name het elkaar aansporen (positief overigens) was hem opgevallen. Iets wat sommigen van ons blijkbaar eerst nodig hebben om tot het uiterste te (kunnen?) gaan.
Gisteravond zag ik PSV klungelen tegen Willem II. Daar miste ik deze instelling van de spelersom elkaar naar een hoger adrenaline niveau te brengen.
Volgende week zijn we gelukkig vrij. Waardoor we 2 weken de tijd hebben om onze wonden te likken maar vooral om onze teennagels te laten groeien zodat we in de volgende wedstrijd dat stukje meer kunnen geven. En mocht je vrouw of vriendin het onsmakelijk vinden dat ze niet geknipt (mogen) worden dan hou je je sokken maar aan in bed. Dat doe ik al jaren….
De man langs de lijn.
